Dawny Gdańsk

Detale architektoniczne gdańskiej starówki

"Mało w świecie jest rzeczy równie pięknych jak ulice Gdańska

widziane po księżycu, i to w cichą, pogodną noc letnią.

Co tam wówczas dzieją się za dziwy, temu nie uwierzy, kto nie widział.

Te krocie białych posągów i popiersi; te wszystkie króle, rycerze i boginie,

co ze swoich wnęk nadpowietrznych coraz wypuklej występują;

te inne, geniusze i anioły, stojące na szpicu dachów,

co rosną do nieprawdopodobnych wysokości;

te malowane wieńce i medaliony, których tła złote

mienią się teraz od księżycowego srebra jak tkanina lamowana we dwa kruszce;

te smoki, ziejące zielonym płomieniem,

i te rynny o przeraźliwych paszczękach garguli,

co na poprzek ulicy wyciągają szyje coraz dłuższe, dłuższe,

jakby wzajem chciały się połykać; te nieskończone cienie od krat gankowych,

dziurkowane z koronczarską misternością, co wiszą po murach i tarasach,

jakby kwef ciągnący się za matką nocą;

te drzwi czarne, zamczyste, zasznurowane żelazem,

a takie głuche, jakby za każdymi czaiła się jakaś tajemnica -

wszystko to na tle owych ogromnych okien,

a raczej ścian całych naperełkowanych kryształem,

gdzie światłość księżyca łamie się w tysiące blaszek

i z piętra na piętro spada w bladofioletowe kaskatele -

wszystko to świat jakiś odrębny: ni stara Norymberga, ni stara Italia,

to jeszcze coś innego - to nasz Gdańsk dziwny i przedziwny,

jedyny pod słońcem i księżycem."

Jadwiga Łuszczewska  <Panienka z okienka>

 Lipiec 2018